Het is zaterdag. Begin van de middagsessie van een weekend Mental Coaching voor groepen. Zestien deelnemers zitten in een kring op de vloer in de zaal en wachten licht gespannen af wat er gaat gebeuren. Jan Witkamp, Mental Coach en begeleider van de groep, legt in het midden van de kring een stapel wit papier neer. Daarnaast een grote trommel, vol met kleurpotloden, houtskool, viltstiften en ander tekenmateriaal.
Dan volgt zijn instructie: “Pak een vel papier en kies wat je nodig hebt aan materiaal. Jullie krijgen een half uur de tijd om een tekening te maken. Streef niet naar perfectie. Alles is goed. Probeer wel iets te tekenen waarvan je zelf innerlijk zegt: ‘Dit ben ik.’
De groepsleden gaan aan de slag. Eerst wat onwennig. Enkele deelnemers roezemoezen wat. Al snel wordt het stil en is iedereen geconcentreerd aan het werk. Dat blijft zo tot de tijd om is. Het tekengerei wordt opgeruimd en iedereen gaat weer in een kring zitten met de tekening voor zich.
Mental Coach Jan vervolgt zijn instructie: “Wie van jullie wil werken?” Pak dan je tekening op en ga in het midden van de kring zitten, tegenover mij. Dan noem je je naam en zeg je: ‘Ik ben deze tekening.’ Wil je niet werken, dan blijf je in de kring zitten.
De spanning in de groep stijgt. Een kleine minuut is het doodstil.
Evelien, een jonge vrouw, klein postuur met fijngetekende gelaatsuitdrukking, stapt met haar tekening naar voren en gaat tegenover Jan zitten. Ze heeft de hele training nog niets gezegd in de groep. Wel heeft ze intensief geluisterd en ze heeft contact met enkele groepsleden. Ze woont in het westen van ons land. Ze trilt licht met haar handen. Op haar tekening was een soort half vertrapte tuinboon te zien, licht beige van kleur, omgeven door een lichtblauwe lucht die steeds lichter werd, tot bijna wit toe.
“Ik ben Evelien. “Ik ben een boontje!”
*Niet voor iedereen is bekend dat in het westen van ons land ‘een boontje’ in de spreektaal betekent: ‘zielepoot, stumper, zwakkeling’, etc.
Je kan een speld horen vallen in de groep. Evelien is zichtbaar verdrietig en krijgt een hevige huilbui. Wanneer ze van de huilbui herstelt, begint Evelien te praten: “Ineens, toen ik naar dat boontje keek en besefte dat ik dat was, kon ik mijn tranen niet bedwingen. Ik heb altijd het gevoel gehad er nooit echt bij te horen. Thuis niet. Ik was enig kind en in mijn kindertijd was ik meestal in gezelschap van volwassenen. Ouders vooral. Die waren niet slecht voor me, maar ze namen mij niet serieus. Ik was maar een kind. Mijn ouders hadden weinig tijd en aandacht voor mij. Ze waren druk met werk en andere dingen. Op school hoorde ik er ook niet bij. In alle klassen niet. Ik kon niet goed contact maken met de andere kinderen en had daardoor geen vriendinnetjes waarmee ik kon spelen. Meestal zat ik teruggetrokken in een hoekje. Ik deed wel mijn best en haalde goede cijfers. Daar lag het niet aan.
Mijn leraren raadden mijn ouders aan om mij naar een psycholoog te sturen. Ze dachten dat er met mij iets niet goed is. Dit heb ik gedaan want het moest van mijn ouders. Bij de psycholoog langsgaan heeft niks geholpen. Ik was vooral heel boos. ‘Er is niks mis met mij! Ik kan alleen geen aansluiting vinden. Ik voel mij alleen en aan mijn lot overgelaten.” Evelien slaakt een diepe zucht. “Zo, dat is eruit.” “Ik heb hier nog nooit over gepraat”.
De andere groepsleden keken zwijgend, aandachtig en heel betrokken naar Evelien.
‘Hoe voel je je nu?’ vroeg de Mental Coach. “Opgelucht” zei Evelien. ‘Wil je iets van de groepsleden hier ontvangen?’ “Ja” zei Evelien. Jan gaf de groep de volgende instructie: ‘Stap één voor één naar het midden van de kring en ga tegenover Evelien zitten. Kijk Evelien in de ogen en maak, zonder te spreken, een gebaar waarmee je Evelien duidelijk maakt wat je voor haar voelt en ook wat haar werken met jou heeft gedaan.’
Wat er daarna gebeurde is nauwelijks te beschrijven. Alle deelnemers gingen na elkaar tegenover Evelien zitten. Een groepslid gaf haar een vriendschappelijk kneepje in haar wang. Een ander omhelsde haar. De volgende kwam met betraande ogen bij haar zitten en beiden huilden ze zich een weggetje naar meer vrolijkheid. Een stille jongeman ging naast haar zitten en bleef dat doen, de rest van de sessie. Zo had iedere deelnemer een gebaar voor Evelien. Tot er, tenslotte, één groepslid was, die zijn gitaar pakte en een lied voor Evelien aanving. “We shall overcome.” Iedereen zong mee.
Evelien bloosde en zei: “Ik heb voor het eerst het gevoel ergens bij te horen.”
Daarna is er veel uitgewisseld wat dit werken van Evelien voor de andere groepsleden heeft betekend. Dat was veel en voor ieder weer anders. De moed van Evelien werd zeer gewaardeerd, dat ze zich zo kwetsbaar durfde te laten zien. Evelien had een oud patroon doorbroken van zwijgzaam accepteren, waarna ze zich veel vrijer voelde.
Benieuwd of Mental Coaching ook iets voor jou is? Neem dan vandaag nog contact met ons op en we gaan graag met je in gesprek!
